Tekst ten został pierwotnie opublikowany na blogu Głos w Spektrum w dniu 26 lutego 2025 r. [link]
Rola psychiatry jest wiodąca w procesie diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu, ponieważ kompletne i wiążące formalnie rozpoznanie należy do lekarza tej specjalności (nawet gdy diagnozuje zespół specjalistów). Natomiast osoby, które już posiadają taką diagnozę korzystają z konsultacji psychiatrycznych. W jakim celu?
Pomoc psychiatry może polegać na ustalaniu leczenia farmakologicznego, aby złagodzić objawy i dodatkowe trudności psychiczne związane z utrudnioną adaptacją do neurotypowego świata. Leczenie nie wynika z samej diagnozy autyzmu, ponieważ autyzmu się nie leczy. Ponadto psychiatrzy potrafią być nie tylko lekarzami, ale także dobrymi specjalistami z obszaru zdrowia psychicznego, którzy mogą udzielać wsparcia o charakterze terapeutycznym.
Bardzo często zdarza się, że dzieci, nastolatki i dorośli ze spektrum doświadczają wielu problemów o charakterze obniżonego nastroju, depresji, lęku, ataków paniki, czy fobii społecznej. Wynikają one zwykle z neuroodmienności i związanych z nią trudności z przystosowaniem się do funkcjonowania w relacjach, szkole, pracy, czy też w różnych codziennych sytuacjach. Dodatkowo na przestrzeni życia osoby ze spektrum doświadczają wielu silnie stresujących sytuacji, czy nawet traum, co nie zostaje bez konsekwencji i nasila przeżywane trudności.
Często autyzmowi towarzyszą także zaburzenia odżywiania, choroba afektywna dwubiegunowa, epizody psychotyczne. Depresja, która pojawia się statystycznie u większości dorosłych osób w spektrum autyzmu może powodować specyficzne reakcje takie jak samookaleczenia, autoagresja i agresja skierowana na innych, zaniedbywanie siebie, myśli i próby samobójcze. W grupie osób z autyzmem i zdiagnozowaną depresją występuje wyższy (w stosunku do populacji ogólnej) współczynnik ryzyka popełnienia samobójstwa. Ponadto leczenie może też dotyczyć zaburzeń w koncentracji uwagi, nadpobudliwości, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, czy też zaburzeń snu.
Warto zwrócić uwagę na to, aby otoczenie próbowało zrozumieć jak osoby ze spektrum autyzmu próbują radzić sobie z tymi problemami. Nierzadko mają one własne strategie postępowania w trudnych sytuacjach. Pomoc, którą można zaoferować powinna uwzględniać także neuroatypowy wzorzec funkcjonowania. Akceptacja bez przykładania własnej miary i projektowania swoich sposobów rozwiązywania problemów na osoby potrzebujące (lub nie) wsparcia to bardzo istotny wymiar towarzyszenia im w kryzysie.
