Apraksja mowy to zaburzenie planowania ruchu artykulatorów (warg, języka, podniebienia, żuchwy, itp.). Normalnie mózg wysyła sygnały, które przekazują tym wszystkim strukturom informacje o tym, jak mają się poruszać, aby wydawać określone dźwięki. U dziecka cierpiącego na apraksję mózg ma trudności z komunikowaniem się z mięśniami kontrolującymi mowę. Jest to zaburzenie wrodzone, a jego przyczyny są raczej nieznane.
Dane pokazują, że nawet niespełna 2/3 dzieci z autyzmem może mieć apraksję mowy.
Apraksja często objawia się różnymi, nawet nie zawsze takimi samym błędami w głoskach podczas wymawiania sylab i słów. Dziecko może wypowiadać je za każdym razem trochę inaczej. Występują trudności w płynnym formułowaniu ciągów dźwięków, czy sylab, wtedy pojawiają się dłuższe przerwy między nimi. Pojawiać się może też specyficzna melodia mowy, a to już jest bardzo charakterystyczne dla osób z autyzmem.
Diagnozę przeprowadzić może logopeda i nie jest ona prosta, ponieważ autyzm związany jest z różnymi problemami behawioralnymi, społecznymi i komunikacyjnymi. A zdarza się też, że z powodu trudności w rozwoju mowy małe dzieci są błędnie diagnozowane jako autystyczne, ponieważ rozwój ich umiejętności artykulacyjnych i fonologicznych może być zakłócony. To z kolei powoduje problemy w relacjach i zachowaniu.
Terapię również może prowadzić logopeda. Polega ona głównie na poprawie produkcji i zrozumiałości mowy przy pomocy wielu różnych sposobów, a gdy zachodzi taka potrzeba wprowadzaniu alternatywnych/wspomagających metod komunikacji.
